گاهی دلم برای خودم تنگ میشود. آخرین برگ سفرنامه باران این است. سینه ای داریم بر آتش. گاه در آتش سینه می سوزیم. و گاه در آب چشم غرقاب. خود بودن هنر از یاد. رفته ای است و غم انگیز است که. ما زیر لایه های سنگین و. شگفت زندگی را تباه می کنیم. آدم هر روز کسی را در آیینه. می بیند که نامی دارد. و خدا می داند دیگر چقدر بار برای.

چرا غم ها نمی دانند که من سلطان غم هایم بیا ای دوست با من باش که من تنهای تنهایم. باید با همه خوشرفتاری کنم. بخندم اما از روی تظاهر. که کسی از همهمه ی داغ دلم با خبر نشود. همه تصور می کنند که عاری ازهر دردم. اما هیچ کس نمیداند آن روز که بیشتر میخندم. شب بالشم از همیشه باید خیس تر باشد. منم و آرزوی یک لحظه رسیدن به خدا. تا راحت بشم و آزاد. تا دردم رو بهش بگم. تا التماسش کنم که فقط همین یک بار آرزوی من رو برآورده کن.

کاش باد آرزوها را نمی برد. چقدر مسایل هم گذشت و حل شدش.

کاش یکی بود یکی نبود اول قصه ها نبود. وقتی که تنفر یا بیتفاوتی همه وجودش را گرفته بود . تا یک عشق را بتوان ده بار تجربه کرد. احساسش را خاک کرده بود.